Ceel Mogami de Haas legt zijn concept uit: “toen ik werd gevraagd om een ​The ​One Minutes Series samen te stellen, las ik veel poëzie, vooral ecopoëzie, dat is poëzie met een sterke ecologische inslag. Ik had een sterke band met dichters die de relatie tussen dieren en schrijven onderzochten. In tegenstelling tot andere disciplines binnen de kunsten en geesteswetenschappen, blijft poëzie vaak onopgemerkt op het gebied van dierstudies. Een dichter is niet iemand tot wie men zich instinctief zou wenden om bijvoorbeeld de relaties tussen menselijke dieren en niet-menselijke dieren te onderzoeken.

"Zou de dichter een hoeksteen van de ondersoort van Homo sapiens kunnen zijn? De dichter: een schijnbaar nutteloos wezen, maar mogelijk de redder van ecosystemen”, schrijft de geleerde Jonathan Bate extravagant in zijn boek The Song of the Earth. Als eerste in navolging van de ontgoochelde bewering van dichter W.H. Auden dat “poëzie niets doet gebeuren”, schrijft hij vervolgens een heilzame roeping toe aan de roeping. Ondanks de komische taxonomische herziening van Bate, wordt poëzie nog steeds vaak opgevat als iets lichtzinnigs of onschuldigs, zo niet 'barbaars'.

Ik respecteer de ietwat teleurstellende uitspraak van Auden evenzeer als het moedige geloof in Bate's hypothese.

Als ik een gedicht lees, hou ik een beetje van beide, een gevoel van veronderstelde zinloosheid besprenkeld met gewaagde uitbundigheid. Mijn curatoriële benadering voor The One Minutes zit ergens tussen deze twee gevoelens in. Wanneer poëzie zich concentreert op de natuur en daarmee de grotere gemeenschappen van levende organismen, daagt het de manier uit waarop we de wereld bewonen en roept het andere perspectieven op. Kan 'poëtisch denken' alternatieve relaties initiëren met dierpopulaties die niet toegankelijk zijn voor andere vormen van denken? Misschien...

Omdat poëzie kan spreken en verder reikt dan de omschrijving van de rede.

Het vertalen van al deze ideeën naar videokunst was een uitdaging en ik wil alle mensen en niet-mensen bedanken die dit mogelijk hebben gemaakt. Deze serie werd in mijn ogen (en ik hoop ook in de uwe) zoiets als een "imaginary garden with real toads in them”, zoals dichteres Marianne Moore in haar eigen prachtige zin zou zeggen".